بسم الله الرحمان الرحیم
بیدار شو! قسمت هشتم انسان جهانیست در خود اندیش! بخش دوم

برای خواندن این مطلب لینک زیر را کلیک کنید
http://wakeupnow.parsiblog.com

 

بسم الله الرحمان الرحیم
بیدار شو! قسمت هفتم انسان جهانی در خود!

 

برای خواندن این مطلب لینک زیر را کلیک کنید
http://wakeupnow.parsiblog.com

 

یا حق

 

 

 

 

با عرض سلام
وبلاگ بیدار شو! یپدایت شد
http://wakeupnow.parsiblog.com

 

سلام معلم. دلم خیلی تنگه برات. معلم هنوز لبخند قشنگت در ذهنمه. همون لبخند زیبات, لبخند بی ربا ولی دل ربا. کجایی مرد بی ادعا, کجایی؟تو کدوم آسمون؟ ها؟
من این جا تنهام معلم! اون تنهاییت رو احساس می کنم. همون تنهایی که به قول توخودت(خدا بود و دیگر هیچ نبود).
تک تک اون لحظات که توش بودی روتخیل می کنم. همونجا, کوه عامل, یادته؟ اون نفس کشیدنا. معلم راستی اون رقص آخرت رو, یادته؟ خیلی قشنگه. به نظرم یکی از زیباترین هاست. با چه آهنگی بود؟ چه ریتمی داشت؟ هرچی سعی می کنم نمی تونم بشنومش. ولی به نظر میاد که خیلی زیباست که باعث شده اینگونه دل ربا برقصی. معلم من هم می خوام برقصم. ولی بلد نیستم. بهم یاد نمیدی؟ ها؟ بهم می گی با چه آهنگی می رقصیدی؟ دلم می خواد بشنومش. می خوام عاشق بشم مثل تو .معلم آسمون خیلی تاریک شده خیلی. مثل شبهای جنوب. راستی ای کاش می نوشتی که تو شبهات به کدوم ستاره نگاه می کردی. شاید دفترچه هات قدرت داشتنشو نداشتن. چون تو هیچ چیزی رو از یاد نمی بردی! شاید شبهات ستاره نداشتن! ولی اگر داشتن دلم میخواد بدونم کدوم ستاره! تا توی خیالم به طرفش پرواز کنم! معلم یادته قول بهت دادم! اومدم بهت بگم سر قولم هستم. می دونی اون روز دلم خیلی هوایی شد. هواییه اون لحظه که تو عکست بود. اون لبخندت!
معلم برام دعا کن...

 

با عرض سلام خدمت دوستان عزیز
من اینجا می خواهم از شما دعوت کنم که از مطالب وبلاگ جدیدم دیدن فرمایید
با آرزوی موفقیت برای شما
لینک وبلاگ جدید http://wakeupnow.parsiblog.com

یا حق

 

 

اینجا دیگر زمان معنا نداشت.

 ایستاده بود برای تماشا.

 تماشای یک مسرح عشق پاک و بی ربا.

 التماسی برای آخرین قدم.

 طلاقی سه باره با دنیا .

 لبخندی مطمئن از وداع .

 چشمانی که محرومان عاشق را سالیان سال همدردی.

 پایی که لبیک گوی صدای مظلوم و سراسیمه به سویش .

 اینجا دیگر کوه عامل نبود.

 با زمان همسفر شده بود از دیار مجنون تا دیر زید.

 کوهای کرد را پشت سر گزاشته بود تا نینوایی جوید.

 اینجا آخر خط بود التماسش به پا ودست و بدنش بود برای آخرین مسرح.

 و برای مسرح بهترین ترانه. و آن ترانه صدای عاشقانه ریح صحرای جنوب.

 که آدام عاشق را سرمستش میکرد.

 اینجا دگر زمان معنا نداشت.

 ایستاده بود به تماشا.

 تماشای رقص.

 رقصی مجنونی عاشق با ریح

 در مقابل مرگ.

 

 

 

 

 

*                                                                                                *
                                                                    *                                                                 *
                                                                                                                                                            *
                          *                                                                 *                                                                            *
                                           *                                                                     *                                                                                        .                  *                              *