نوشته ای برای خود

به نام الله  بخشنده و مهربان

ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند.

خیلی وقته این شعار رو می شناسم ولی بعد از تفکر در مضمون, بر لب آوردن این شعار خیلی سخت شده برای من.

آدم به هرکی دروغ بگه به خودش نمیشه دروغ بگه. آیا من واقعاً اهل کوفه نیستم که علی تنها بماند؟

برای اثبات یکم به تاریخ نگاه کردن هم خوبه. برای مثال روز غدیر مثاله خوبیه.

روز غدیر خم حضرت محمد (ص) وقتی دست امام علی (ع) را گرفت و ایشان را جا نشین خود گزید, ده هزار نفر دیدند و شنیدند که پیغمبر فرمودند: "خداوند شاهد باش که ابلاغ کردم" , و آنها هم شهادت دادند به پیغمبر و به علی تبریک گفتند.

ولی چند ماه بعد همه چیز تغیر کرد, تنها چند ماه بعد و نه بیشتر.

کسانی که به پیغمبر شهادت داده بودند, بعد از وفات پیغمبر (ص), علی (ع) را خانه نشیین کردند.

و اولین کسانی که به امام علی (ع) در روز غدیر تهنیت گفتند همان اولین کسانی بودند که به علی (ع) خیانت کردن.

و از ده هزار نفرروزغدیر تنها چهار نفر با علی (ع)  ایستادند که از آن چهار نفر یکی علی (ع) را هم ترک کرد بعد.

و تنها به خیانت اکتفا نکردند. آمدن درب خانه علی (ع) را سوزاندن و دخت پیغمبر(ع) را پشت در له کردند. و از آن ده هزار کسی نبود که از علی دفاع کند.

روزها گزشت, حسین (ع) به کربلا آمد, روز عاشورا شد, حر ریاحی هم در آخرین لحضات توبه کرد و به لشکر هفتاد و دو تن پیوست.

راستی اگر روز عاشورا در کربلا بودم, با حسین (ع) می بودم یا با لشکر یزید.

شاید گفتن جواب آسان باشد ولی در عمل بسیار سخت. تفکر در عمق مسئله بسیار دشوار چه برسد به عمل.

و من نمی توانم به خود دروغ بگم و در این حال هیچ جوابی ندارم.

به نظر من برای شعار " ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند " اشخاصی مانند مقداد, سلمان و ابوذر غفاری در سحرای الربذة نیاز داشت.

انها واقعا تنهایی علی (ع) را می دونستند. و به همین خاطربا علی(ع) ماندند و تا اخر ادامه دادند.

ایا کسانی مانند آنها می شود در جامعه ما یافت؟

و من که در زمان مهدی(عج)  هستم ایا تنهای او را درک می کنم؟ که شعار "من اهل کوفه نیستم علی تنها بماند" را بر لب بیاورم